LoveU - blog - Styczeń 2019
Artykuły w działach:
LoveU Twoja suka, łagodna i niewinna, przesypia
nasze krzyki, nasze szeptane intrygi o świcie,
nasze telefony. Wie – cóż może wiedzieć?
Kiedy, po ludzku zarozumiała, myślę, że czytam
w jej oczach, znajduję tam tylko własne zwierzęce myśli:
że stworzenia muszą się odnaleźć dla pociechy ciała,
że głosy umysłu przenikają mięśnie
głębiej, niż ciężki mózg byłby w stanie przewidzieć,
że noce na planecie stają się zimne
dla uczestników tej samej wyprawy, którzy chcą czuć dotyk
jednego stworzenia-wędrowca do samego końca;
że bez czułości jesteśmy w piekle.
~Adrienne Rich
nasze krzyki, nasze szeptane intrygi o świcie,
nasze telefony. Wie – cóż może wiedzieć?
Kiedy, po ludzku zarozumiała, myślę, że czytam
w jej oczach, znajduję tam tylko własne zwierzęce myśli:
że stworzenia muszą się odnaleźć dla pociechy ciała,
że głosy umysłu przenikają mięśnie
głębiej, niż ciężki mózg byłby w stanie przewidzieć,
że noce na planecie stają się zimne
dla uczestników tej samej wyprawy, którzy chcą czuć dotyk
jednego stworzenia-wędrowca do samego końca;
że bez czułości jesteśmy w piekle.
~Adrienne Rich
KOMENTARZE (2)
Zwyklakobieta78 lubię to! ;)
2019-01-04 22:34
unnamed lubię to! ;)
2019-01-06 19:59
LoveU Przed tronem twym się chylę, Afrodyto,
nęcąca w zdradne sieci córo Zeusa,
i błagam, smutkiem nie dręcz mego serca,
o nieśmiertelna,
lecz ku mnie zejdź, jak nieraz już czyniłaś,
gdy cię mój głos doleciał z oddalenia,
i dla mych skarg rzucałaś progi domu
wielkiego ojca.
Twój złoty wóz poniosły chyże ptaki
i raz po raz, nad kręgiem czarnej ziemi
zniżając lot, skrzydłami mocno biły
w jasnym eterze.
Ujrzałam cię, a ty, promieniejąca,
z uśmiechem na obliczu nieśmiertelnym,
spytałaś najłaskawiej, co mnie gnębi,
że ciebie wzywam,
kto wzniecił znów mych pragnień najgorętszych
serdeczny żar? Kogo mi przywieść ma
Peitho ku miłości? Kto mnie skrzywdził,
kto ból mi zadał?
Unika cię? — mówiłaś. — Wnet odszuka!
Odtrąca dar? — Wnet tobie dary złoży.
Nie kocha cię? — W miłosne wpadnie sieci
choćby wbrew chęci.
I dzisiaj zejdź ze stopni swego tronu,
nie pozwól mi w daremnej trwać tęsknocie,
i stanąć racz w tej trudnej dla mnie chwili
po mojej stronie!
~Safona
nęcąca w zdradne sieci córo Zeusa,
i błagam, smutkiem nie dręcz mego serca,
o nieśmiertelna,
lecz ku mnie zejdź, jak nieraz już czyniłaś,
gdy cię mój głos doleciał z oddalenia,
i dla mych skarg rzucałaś progi domu
wielkiego ojca.
Twój złoty wóz poniosły chyże ptaki
i raz po raz, nad kręgiem czarnej ziemi
zniżając lot, skrzydłami mocno biły
w jasnym eterze.
Ujrzałam cię, a ty, promieniejąca,
z uśmiechem na obliczu nieśmiertelnym,
spytałaś najłaskawiej, co mnie gnębi,
że ciebie wzywam,
kto wzniecił znów mych pragnień najgorętszych
serdeczny żar? Kogo mi przywieść ma
Peitho ku miłości? Kto mnie skrzywdził,
kto ból mi zadał?
Unika cię? — mówiłaś. — Wnet odszuka!
Odtrąca dar? — Wnet tobie dary złoży.
Nie kocha cię? — W miłosne wpadnie sieci
choćby wbrew chęci.
I dzisiaj zejdź ze stopni swego tronu,
nie pozwól mi w daremnej trwać tęsknocie,
i stanąć racz w tej trudnej dla mnie chwili
po mojej stronie!
~Safona
