Dive Bar Blues*****

Prezentowany w 1999 r. w Cannes reżyserski debiut Christophera Doyle'a, urodzonego w Sydney, ale pracującego głównie w Hongkongu stałego operatora słynnego reżysera Wong Kar-Waia ("Upadłe anioły", "Spragnieni miłości"). Film był wyświetlany również w polskich kinach pod tytułem "Dive Bar Blues". Sam reżyser mówił o swoim dziele: "To historia o tym, co sprawia, że jesteśmy ludzcy, kalecy, śmieszni lub święci. Film o bliskości i oddaleniu, rzeczach codziennych i marzeniach, o spotkaniu absurdalnego życia i pięknych chwil, o pamięci i tym, co zapomniane". Bohaterem filmu jest Asano, młody mężczyzna z małej wioski na Okinawie, dla którego niezawodna pamięć stała się przekleństwem. Nie potrafi bowiem zapomnieć ani jednego słowa z tego, co usłyszał. Wyrazy mają dla niego namacalne kształty, wyczuwalne zapachy i kolory. Wszystkim nadaje inne znaczenia niż te powszechnie używane. Pewnego dnia Asano, enigmatyczny outsider o duszy poety, przybywa do Hongkongu, gdzie trafia do baru należącego do Kevina, wiecznie pijanego geja. Asano, który szuka miejsca "cichego jak błękit", znajduje taką oazę właśnie w tytułowym hałaśliwym, kolorowym barze mieszczącym się na dziewiątym piętrze wieżowca. Tam zalega całymi dniami na kanapie i wydaje się szczęśliwy. Zagubić się, by się odnaleźć. Oto przeznaczenie wszystkich bohaterów tego filmu, rozbitków uparcie poszukujących przystani, łowców ulotnych wrażeń, zawieszonych pomiędzy obojętnością a starannie ukrywaną rozpaczą. Szukajacych swojego spokojnego blekitu.
A na koniec filmu smaczek: Nina Hagen wystepujaca na scenie klubu Dine Bar blues.