Sytuacja ma miejsce rano, w kuchni matka i córka, córka lat dwadzieścia kilka. Owa córnia, miała sposobność
zakosztować wcześniej mojej osoby, przez krótką chwilę.
W każdym bądź razie dialog wygląda tak (znany mi później z opowiedzenia):
Córka: Co to to k...wa było???
Matka: Natka
Córka: Jaka k..wa Natalia ???
Matka: Natalia trans.
Córka: K..wa w trans to ludzie wpadają jak ją widzą.
Nie jestem pewna, (ja przynajmniej nie mam takiej wyobraźni, by sobie coś takiego wymyśleć), czy jest ktoś kto by to sam z siebie wymyślił...
Przy okazji, piekło nie zostało podobno zrobione przez Boga, Bóg nie mógłby o czymś takim nawet pomyśleć.
Tak uprzedzenia biorą się również z tego, że generalnie jestem obśmiewana w kabaretach, a dla takiego prostego pseudo człowieka,jedynym mu znanym transem jest właśnie Jolka z kabaretu. Z której wręcz należy się śmiać.
Przykre. Cóż byłam już rzucana butelkami (nie powinnam włóczyć się sama po nocy po Pradze, tak tak to moja wina, że mnie biją;-)), w jednym z klubów dostało mi się po twarzy za wygląd (miałam podwójny, trwały, fioletowy makijaż na obu oczach).
Strach się bać. Generalnie widok subkultury dresowej wywołuje we mnie stracha, normalnych ludzi też się można bać
wszak nie wiadomo jak ktoś taki zareaguje. Bycie obśmiewanym to norma. Aż dziw, że jeszcze gdziekolwiek wychodzę.
Nie wiem, albo jestem, aż tak odważna albo, aż tak głupia. Zapewne i jedno i drugie...
A to moje opowiadania, z życia wzięte:
Czas: 4-5 rano, grudzień, zimno...
Miejsce: ul. Kolska
Aktorzy: ja oraz grupa kilku - w porywach kilkunastu strażników miejskich oraz funkcjonariuszy policji
Akcja: Po celnych i kąśliwych uwagach na temat pracy policji,
międzyj innymi tekście, "że to wszystko na co was stać"
albo "to nie jest interwencja to kpina", zostałam (w nagrodę za tę moją uwagę) przewieziona na ulicę Kolską (ponieważ mój stan na to pozwalał).
I jestem w owym nie sławnym miejscu, czekam, można powiedzieć w poczekalni na swoją kolej do badania... Czekają również dwie policjantki, które mnie ze mną przyjechały oraz policjant, który również ze mną przyjechał... Czekam tak sobie i nie wierzę własnym oczom.
Jestem w cyrku, tudzież w zoo. I to ja jestem tym pingwinem z Madagaskaru... Nowość jestem w klatce, w samym zoo.
Przyszli ludzie do zoo i swoim oczom nie wierzą. Jeszcze czegoś takiego tutaj nie widzieli... A to miejsce już pewnie nie jedno widziało.
Tak na przeciw mnie siedzi łysy strażnik miejski, siedzi i ryczy ze śmiechu,
wręcz wyje ze śmiechu, obok niego kolejna banda funkcjonariuszy.
Nie potrafią się powstrzymać wyją.
W międzyczasie policjantki, (chyba jako jedyne jakoś im to się tak nie udziela), wypełniają mi papiery. Pora na badanie. Odmawiam badania alkomatem, więc czekam na pobieranie krwi.
Czekam tak dobrych 15 minut, w między czasie różni inny funkcjonariusze
wchodzą i wychodzą, ale ten i inni funkcjonariusze mają okazję pękać ze śmiechu. Mija 15 długich minut, lekarze, którzy mają pokój obok,
zamykają drzwi, któż chciałby słuchać takiego tępego rechotu...
Otwierają się drzwi do gabinetu, tak mój czas nadszedł...
Spogląda na mnie lekarz, całkowicie poważny, potrzebuje 3 sekund, żeby ocenić sytuację i dokonać nagłego jakże miłego zwrotu sytuacji.
Pyta się policjanta, "czy mam kurtę?",
odpowiedź brzmi "NIE".
Na co on odpowiada:
"Nie może wejść, bo nie może wyjść".
I zamyka za sobą drzwi. Tylko tyle i aż tyle. Nic więcej nie musiał, te słowa
brzmią trochę jak swoisty paradoks.
Oh.. upiekło mi się, cóż pora zawieźć mnie do domu, dostałam policyjną eskortę pod same drzwi...
Co ciekawe policjantki w drodze powrotnej, nawet zaciekawiła moja osoba,
próbowały dowiedzieć się "z czym się to je".
Drugie opowiadanie:
Czas: 5-6 rano, widno, ładnie zapowiadający się (ciepły jak okazuje) dzień
Miejsce: Grób Nieznanego Żołnierza
Osoby: Natalia (ja) i dwóch wartowników, obok kilka równie pijanych osób (pijanych jak ja dla porządku)
Akcja: Żołnierze pełniący warte honorową, mają jak się okazuje sposobność
doświadczyć (jak dla nich wątpliwą) projekcie mej osoby.
To zarówno i dla nich i dla mnie pewnego rodzaju nowość (te dwa tak różne systemy świadomości, zupełne odmienne, można by rzec niekompatybilne ze sobą w żaden sposób).
Ci dzielni młodzi mężczyźni wytrwale znoszą niepogodę, walcząc z bólem ciała Mierzą się tłumem przechodniów i samotnością w nocy...
I wtem doświadczają wspominanej wcześniej projekcji,
"ależ któż to?" zadawało by się pytają...
(a raczej: "cóż to takiego?"),
myśli przelatują przez głowę w tę i z powrotem, ponieważ nie można odpowiedzieć na pytanie natychmiast, widać na ich twarzach konsternacje tym nowym osobliwym zjawiskiem...
Po chwili znają już odpowiedź na to postawione przez siebie pytanie...
Cóż ruszyć się nie mogą, rozmawiać z przechodniami również, nie pozostaje więc nic innego jak tylko patrzeć i ewentualnie nie widzieć.
(zjawisko dość znane doświadczane na co dzień- zwane dysonansem poznawczym)
Ale przecież wzroku odwrócić nie można,
okropieństwo, barbarzyństwo wystawiać człowiek na taki los...
To "coś" nie odchodzi, stoi wredne i sobie czeka...
I czeka i czeka.
Na twarzach żołnierzy pojawia się z uśmiech, cóż trzeba coś z takim fantem zrobić. Jakieś kroki podjąć.
Próbują zachęcić mnie do odejścia, ale bardzoooo słabo się starają.
Może coś ciekawego powiedzą, czekam w dalszym ciągu.
Przecież do domu i tak zdążę wrócić...
Poczekałam chwilkę i usłyszałam to po co tam stałam.
Celną nową uwagę odnośnie mej osoby, coś nowego
z czym się jeszcze nie spotkałam...
"TY Conchita idź mi stąd!"
Po tych jakże krzepiących mego ducha słowach, oddaliłam się w kierunku domu....
