Moja refleksja jest podobna do Twojej ale głównie w punkcie " zmieniają się ludzie, zmieniają się nam priorytety".
Swoich jedynych w życiu przyjaciół miałam w dzieciństwie i okresie nastoletnim.Potem, na przestrzeni lat, zastanawiałam się dlaczego teraz to niemożliwe i widzę, że to wieloaspektowa, złożona sprawa.
To co stanowiło podstawy tamtych przyjaźni to była specyficzna, wymagająca poświęcenia pasja.Ta sama miłość, ten sam przełożony czyli trener od którego zależy być albo nie być, olbrzymia ilość czasu razem, pewna wyjątkowość ponieważ nawet w tak dużym mieście w jakim mieszkam, ilość klubów prowadzących dany rocznik sięga w porywach dwóch.
Dopiero za tym szły kolejne sprawy jak szczęśliwy traf, który sprawił, że na jakieś 12 osób 5 czy 6 połączyła podobna wrażliwość pozwalająca na psychologiczne czy mentalne zbliżenie.
Priorytety, wartości to z kolei wypadkowa i tej wrażliwości i zdolności do poświęcenia pasji.
Po tym szedł etap życia ale to on okazał się kluczowy. Lata dzieciństwa 10-17 to jest wiek gdzie grupa rówieśnicza staje się coraz ważniejsza po to żeby przypieczętować wyłonienie się niezależnej osobowości.W konsekwencji wraz z dojrzewaniem u niektórych z tych kobiet wygrał z mojej perspektywy po prostu banał, proza życia.
Nie jestem niestety pewna na ile one w ogóle były szczere w swoich intencjach.Biorę pod uwagę to, że w jakimś stopniu wzajemna identyfikacja była strategią przystosowania do życia w drużynie.A ja dałabym się wtedy pokroić gwarantując wzajemność.
Ilość spędzanego czasu była niewspółmierna do konieczności, płomienne wyznania w listach i innych pisemnych wypowiedziach.Często jak u Ciebie padały słowa o więzi rodzinnej.A nie rozpadło się tylko dlatego, że wszystkie stopniowo porzucały zainteresowania...
Do dziś, pomimo nastu lat nie mam pewności z jakiego powodu ani nawet z jakiego powodu one same mi tego nie wyznały.
Po wspaniałych 6 latach jedna osoba z tej grupy stała się moją pierwsza dziewczyną a przy tym było to bardzo burzliwe. Nie umiała sobie radzić z homoseksualizmem i coraz silniej mnie atakowała, krytykowała jakby podstawy czyli osobowość.Już dokładnie nie pamiętam ale w ramach tej eskalacji powiedziała mi kiedyś co tak na prawdę myśli o mnie przyjaciółka 1, 2 i kolejne.Było tam dużo prymitywnej zazdrości i wielokrotnie już wcześniej wałkowanych i podobno przerobionych żali. Osiągnęła cel bo wyszłam z knajpy i więcej się w życiu do nich nie odezwałam. Przyszło to łatwo bo one już nie trenowały lecz z drugiej strony to czemu tak łatwo? Gdyby to co mówiła moja była nie było prawdą to chyba któraś by się zainteresowała co się ze mną stało...Kontakt odnowiłam po roku ale z tą byłą która te ciekawe opinie mi wyjawiła.Sama mnie po latach za tamto przeprosiła czyli był w tym chyba cień pomówienia ale nie dominujący bo gdyby kłamała to zepsułaby sobie opinie a nie naszą znajomość.
Zatem widzimy zwykle to co chcemy zobaczyć a uczucia drugiego człowieka, jego zamierzenia to coś na czym nie warto budować bezpieczeństwa. Przynajmniej z mojego doświadczenia.Porzucając stare byłam pełna nadziei i wiary w to, że za czas jakiś spotkam podobnie bliskich sobie ludzi.Pomimo rozwinięcia się u mnie kolejnych pasji, czyli przebywania w następnych, przepełnionych ludźmi środowiskach, tak się nie stało.
Wydaje mi się, że bycie zmuszonym do częstego przebywania w towarzystwie pewnych osób tworzy klimat sprzyjający przyjaźni.Stąd najwięcej osób mówi, że poznało znajomych w szkole czy pracy.Będąc zmuszonymi to tolerowania tych ludzi stajemy się siłą rzeczy bardziej otwarci. Kiedy nie daje się uniknąć a tym bardziej nie warto wchodzić w spory to okazuje się że można polubić nawet to czego się wcześniej nie spodziewało.
W sytuacji poza obowiązkami, braku przymusu, trzeba sobie samemu wypracować, dać szansę, czas na zaiskrzenie.To wymaga determinacji i mało kto lubi w taki sposób działać bo niemal każdy ma doświadczenie z ludźmi, z którymi połączyła nas spontanicznie sytuacja.
Wydaje mi się, że min. z tego powodu znajomości z internetu urywają się najczęściej po kilku spotkaniach.Można sobie nawet tego nie uświadamiać i zwalać na zbyt małą kompatybilność.Może być jednak tak, że intelektualnie pasuje, poczucie humoru gra, jakaś wspólna psychiczna płaszczyzna czy zainteresowania. Zanim się jednak znajdzie w tych wszystkich sytuacjach, które mogą dalej nakręcać wspólnotę to się można znudzić tak sztucznym poznawaniem i rozejść do swojego znanego, starego życia.
Z przyjaźnią jest analogicznie do miłości. Wiele zbiegów okoliczności, szczęście, przypadek. Badania dowodzą, że ludziom ludzie są po prostu potrzebni dla psychicznego zdrowia ale ciężko jest stwierdzić na ile to robią z rozsądku, na ile utrzymują relacje kompletnie szczerze, niewinnie...
Mogę wszystkich pocieszyć, że daje się żyć bez i mieć z tego pewną dość perfidną satysfakcję. Po prostu poczucie wewnętrznej mocy gdy tam gdzie każdy w grupie ja umiem sama.Dzięki tej niezależności czuję się mniej podatna na jakieś prostackie zabiegi mające na celu przywołanie mnie do zachowań konformistycznych.
Nie zabiegam to w mniejszym stopniu interesuje mnie opinia na mój temat a już na pewno dbam o to by moje działania były na nią zupełnie niepodatne.Potrzeby można zaspokajać za to w czasami całkiem dziwaczny sposób który tym razem przemilczę ale jego sedno tkwi w słuchaniu siebie i odwadze wyjścia poza schematy
Jakoś tego nie widzę. 
w moim przypadku potencjalne znajome sie wycofują..jakby juz nie mozna bylo miec kolezanki lesbijki tyko ze wszytskimi trzeba sypiac albo się wiązać. dziwny ten świat troche 
