Galeria - Kobieta swoich czasów czyli historia wizerunku

  • średniowiecze Niejaki Plotyn w III w.n.e.stwierdził, iż wstydzi się, że posiada ciało. I tak też wygląda cała sztuka tego okresu. Daleki, niepoznawalny Bóg i równie nierzeczywista Matka Boska - symbole świętości i chwały.
  • renesans XV w. przyniósł ożywcze, wyzwalające spojrzenie na świat. Do łask wróciła tradycja antyczna - zamiłowanie do natury, barwności i radości życia, dążenie do równowagi i harmonii. Pojawił się nowy nurt filozoficzny - humanizm - dążenie do poznawania natury. Ważny stał się człowiek i... jego ciało.
  • barok W XVI w. kościół katolicki wystąpił przeciw niepokojącym ruchom ogarniającym niemal całą Europę - reformacji. Domagano się, by poddać sztukę kontroli władz kościelnych - odrzucić pogańskie tematy i pogańską nagość. Postaciom stworzonym w Kaplicy Sykstyńskiej przez Michała Anioła domalowano "spódniczki", a święta inkwizycja zaczęła tropić wszelkie przejawy wolnej myśli. W sztuce najważniejsza stała się duchowość, a przepych, bogactwo i udramatyzowanie form miały podkreślić rangę kościołów.
  • klasycyzm W epoce Oświecenia ogólnie obowiązującym źródłem wszelkiego poznania stał się rozum. Był to czas rozsądku i powagi. Miejsce barokowego idealizmu zajął racjonalizm, a dynamika odeszła w imię dostojnej statyki. Kolorystyka zgasła, a podstawową rolę zaczął pełnić wyraźny rysunek.
  • romantyzm Rewolucja francuska ożywiła wyobraźnię europejskich twórców. Powróciła dynamika i ostre kontrasty żywych barw. Modne stały się wątki literackie, baśniowy nastrój. Artyści odtwarzali naturę drobiazgowo i precyzyjnie, nadając jej klimat tajemniczości i grozy. Postacie stały się uduchowione i symboliczne. Bardzo ważny był wątek walki o wyzwolenie i zachowanie własnej godności. Walka i cierpienie to tragiczna konieczność bohatera romantycznego.
  • realizm Pozytywizm przyniół refleksję nad niedolą niższych klas. Na płótnach pojawili się prości ludzie przy zwykłych zajęciach. Ich postaciom nadawano znamiona godności i wielkości. Artyści odkrywali uroki wsi, piękno niewyszukanych widoków, swojskiej natury. Z umiłowaniem oddawano się analizie kształtów obłoków, drzew, patwisk, pól, piaszczystych wiejskich dróg.
  • impresjonizm Nazwa stylu pochodzi od jednego z obrazów Moneta "Impresja. Wschód słońca.", który w 1874r. pojawił się na wystawie w Paryżu. Określenia tego użył jeden z dziennikarzy - w swoim mniemaniu szyderczo. Wykpiwane nowum to wrażenie widoku, osoby, przedmiotu, a nie studiowanie szczegółów modela, to świat rzeczywisty zobaczony, a nie stworzony przez wyobraźnię. Impresjoniści byli malarzami życia współczesnego, obce im jednak były społeczne intencje. Jednym z głównych tematów stał się pejzaż.
  • postimpresjonizm Obserwacja natury przestała wystarczać. Dołączyły do niej emocje, jak u Van Gogha, intelekt, jak u Gauguina i umiłowanie formy, jak u Cezanne'a. Poszukiwania kierowały się w stronę formalną, dając podbudowę pod następne wieklie kierunki w sztuce - ekspresjonizm, symbolizm i kubizm.
  • kubizm Obserwacja natury doprowadziła do teorii, że wszystkie formy można sprowadzić do brył geometrycznych. Zgeometryzowany wizerunek świata zerwał z naśladownictwem. Z czasem kształt już nie służył oddaniu rzeczywistości, zaczął ją budować.
  • secesja Bunt młodych twórców przeciw masowej produkcji, otwarcie na lokalne tradycje i moda na sztukę japońską zaowocowały nowym stylem estetycznym. Pojawiła się charakterystyczna ornamentyka, wykorzystująca motyw łagodnie wijących się linii. Jedną z zasłg secesji było wydźwignięcie i utrwalenie sztuki użytkowej.
  • ekspresjonizm/fowizm Ani ekspresjoniści ani fowiści nie sformuowali programu swoich kierunków. Występowali pod wspólnym hasłem rewolucyjności, buntu i niezgody na rzeczywistość. Ich obrazy charakteryzują się niezwykłą żywiołowością, niczym nieograniczoną swobodą w kształtowaniu form i stosowaniu barw. Malowali przeżycia ludzkie - od ekstatycznej radości do rozpaczy. Najważniejszym nośnikiem ekspresji stał się kolor.
  • symbolizm Symbolizm przekazywał ideę za pomocą obrazu, który nie był jej bezpośrednim odtworzeniem, lecz uzmysławiał ją drogą okrężną, najczęściej poprzez liczne alegorie czy nie do końca odczytywalne symbole. Jednym z najbardziej pojemnych symboli był sfinks - wcielenie okrutnej famme fatale lub wiecznej zagadki życia. Głoszono subiektywizm i indywidualizm, zwrot do wewnętrznego świata, wyzwolenie wyobraźni. Dekoracyjność i bogactwo detalu dały początek secesji.
  • surrealizm Głownym źdródłem fascynacji artystów zgrupowanych wokół Andre Brétona stała się podświadomość, sny, działania przypadkowe, obszary, w których człowiek przestaje się kontrolować. Stosowano tzw. automatyzm psychiczny czyli dyktando myśli pod nieobecność kontroli rozumu. Surrealiści występowali przeciwko racjonalnym porządkom w sztuce, porządkom społecznym a w szczególności mieszczańskim normom moralnym.
  • prerafaelici Pewnego dnia trzech angielskich studentów założyło stowarzyszenie, mające na celu zwalczanie skostniałego akademizmu i odrodzenie sztuki prawdziwej, która skończyła się dla nich na zmanieryzowanym Rafaelu. Cofnęli się więc do renesansu zarówno w tematyce jak i w sposobach jej prezentacji. Ich obrazy powstawały miesiącami, bo każdy szczegól coś znaczył i był misternie dopieszczany. Dzieki prerafaelitom symbolizm i secesja były już tylko kwestią czasu.
  • akademizm Mimo, że świat szedł naprzód akademie plastyczne nauczały, że antyk jest wiecznotrwałym wzorcem godnym naśladowania. Niestety, jak to z naśladownictwem bywa, jest nie twórcze a odtwórcze.

Witaj, Zaloguj się

Artykuły zoologiczne na Ceneo

NAPISZ DO NAS

Masz uwagi, zauważyłaś błędy na tej stronie?
A może chciałabyś opublikować swój tekst?
- Napisz do nas!

FACEBOOK

Zapraszamy na nasz profil Facebook
© KOBIETY KOBIETOM 2001-2024