Życie rodzinne świstaka - Anna Arendt

Akcja książki dzieje się w mazurskim Ośrodku Rozwoju Osobistego WYSPA, do którego zjeżdżają w poszukiwaniu sensu życia sfrustrowani bogacze. Pojawia się tam również pracoholiczka Anna oraz bogata z domu Ada z córeczką i jej ojcem Michałem. I jak to w romansach bywa, panie zakochują się w sobie, ale zanim ich miłość będzie miała szansę rozkwitnąć, zmierzą się z tajemnicami z przeszłości obu, rodzinnymi sekretami i podłą eks-partnerką jednej z nich i tragedią z przeszłości drugiej.

Niewątpliwym plusem „Życia rodzinnego świstaka” jest język. Anna Arendt wie, jak pisać, potrafi budować napięcie i z humorem je rozładowywać, wie też, dla kogo pisze. Po książkę z przyjemnością sięgną zarówno lesbijki, jak i osoby heteroseksualne o poglądach, powiedzmy, raczej liberalnych. Czyli, przynajmniej teoretycznie, spora część naszego społeczeństwa.

W tej zgrabnie napisanej książeczce nie obyło się jednak niestety bez autohomofobicznych zgrzytów. Choć trudno wymagać, by bohaterki powiewały na mazurskich barykadach tęczowym sztandarem, „Życie rodzinne świstaka” z pewnością zyskałoby na odpuszczeniu sobie przez autorkę dywagacji na temat „obnoszenia się ze swoją homoseksualnością” przez jedną z bohaterek czy na troszkę większym zróżnicowaniu bohaterek, bez wmawiania czytelniczce / czytelnikowi, że pozytywną postacią może być jedynie lesbijka spoza „branży”, bo te, co bawią się w klubach, chodzą na parady i nie uważają swojej orientacji za prywatną sprawę są z pewnością bardzo, bardzo złe i należy się trzymać od nich z daleka. Tak że – polecam, jednak ostrożnie. I proszę o więcej, ale też bardziej emancypacyjnie. W końcu również romans może obalać stereotypy – szczególnie gdy jest to romans skierowany do mniej lub bardziej branżowej publiczności.