Matka chrzestna Noc

Nie miałam absolutnie żadnego pojęcia w co się pakuję, sięgając po tę książkę. Desperacko poszukując jakichkolwiek śladów literatury o „kobietach kochających kobiety” i dla „kobiet kochających kobiety”, odnalazłam tę powieść. Czy wrzucić ją ( jak uczynił recenzent na okładce książki) w ramy realizmu magicznego? Czy może okrasić epitetami: tajemnicza, przebogata, kunsztowna, mistyczna? Doprawdy nie wiem, które słowa są odpowiednie.

Ta książka wciąga, zmusza do przemierzenia labiryntu - niby w towarzystwie czterech intrygujących bohaterek - przewodniczek, ale chyba jednak raczej samotnie. Urzeka misternie pleciona fabuła, pełna cudacznych odnóg – wątków, szczegółów, porozrzucanych wokół głównej nici, a tą stanowi niewątpliwie opowieść o wielkiej miłości, tak silnej i tak różnie odczuwanej. Należy pielęgnować chwile, bo przemijają, nie należy złościć się na bieg wypadków, bo to ich i tak nic nie obchodzi. Nasza walka, sprzeciwy, negacje, niezgoda nie zmienią tego, co poniekąd nieuniknione. Można jednakże na gruzach zbudować coś nowego i o tej sile opowiada moim zdaniem autorka powieści.

Nie streszczam fabuły, bo oznaczałoby to uchylenie rąbka tajemnicy. Poznając Laurie, poznajesz Jaqe, Louise, Marka; potem Kate, Melissę i ich historie, które bawią, smucą, zachwycają, przerażają. Przeplata je i łączy tytułowa Matka Noc – smuga cienia pozostawiająca wieczne ślady na losach bohaterek. Jak wszechpotężna i wszechwładna jest ta staruszka przekonują się boleśnie Laurie, a potem jej córka Kate. Ale spotkanie z Matką Nocą pozwala bohaterkom odkryć własną potęgę - siłę miłości. Każda z nas nosi w sobie ziarenka mocy. Nie każda pozwala im jednak swobodnie wykiełkować. Czasem potrzebna jest do tego Matka Chrzestna, choć początkowo jej pojawienie się nie wróży nic dobrego.

Zysk i S-ka, Poznań 2000