Niezła leska

Rzygać czy nie rzygać na homofobów?

Parę lat temu byłam na wycieczce turystyczną łodzią. Obok siedziało kilku chłopaków, którzy zaczęli robić mocno homofobiczne uwagi do mnie. Właśnie coś zjadłam, więc włożyłam dwa palce do gardła i zwymiotowałam na nich. OK, może nie było to zbyt higieniczne czy zdrowe, ale za to jakie skuteczne! Patrzę na to nie jak na zemstę, tylko taktykę polityczną. Owszem, kwestia „rzygać czy nie rzygać na homofobów” jest dyskusyjna, ale jednak to przyniosło mi ulgę i nie żałuję.
28-letnia Beth Ditto jest asertywna i zdeterminowana w walce z homofobią. Chętnie mówi o swej homoseksualności, ma feministyczne poglądy, których nie waha się głosić. I jest duża. Jak na gwiazdę – bardzo duża. Ze swej otyłości i braku kompleksów na jej tle uczyniła znak rozpoznawczy. Cóż jeszcze? Od 5 jest w związku z Freddie’m, osobą transseksualną – biologiczną kobietą, która identyfikuje się jako mężczyzna.
Znajdziecie wśród nowych gwiazd show biznesu bardziej oryginalną postać?

Czułam się naprawdę femme!

Zespół the Gossip, którego jest wokalistką, powstał już 10 lat temu, ale sława przyszła dopiero w 2007 r. dzięki ostremu rockowemu kawałkowi „Standing in the way of control”. Beth napisała go w proteście wobec sprzeciwu prezydenta Busha dotyczącego małżeństw jednopłciowych: Nikt w Stanach nie był zaskoczony czy zszokowany postawą Busha – raczej czuliśmy się bezsilni. Ten utwór to zachęta, by się nie poddawać. Jedynym sposobem na przetrwanie, gdy łamane są nasze prawa, jest trzymać się razem I dalej walczyć.
W tym samym roku the Gossip ruszył w trasę koncertową „True Colors”, której pomysłodawczynią i główną gwiazdą była Cyndi Lauper. Cały dochód z trasy przeznaczono na walkę z homofobią. Beth i spółka występowali obok m.in. Debbie Harry i Rufusa Wainwirighta.
Potem Beth pojawiła się nago na okładce „New Musical Express” i dostała od periodyku nominację do nagrody w kategorii „Najseksowniejsza Kobieta Roku”. Słów uznania doczekała się od Germaine Greer, ikony feminizmu, autorki „Kobiecego eunucha”: Striptease stał się częścią jej przesłania: w zeszłym roku na koncercie w londyńskim klubie gejowskim Koko Beth pokazała owłosione krocze ku wielkiej uciesze publiczności. Nie wstydzi się swej tuszy, poprzez nieskrepowanie nią niejako wymusza akceptację. Ditto rzuca wyzwanie konwencjonalnemu, panującemu w mediach wizerunkowi kobiety.

Ale pierwsza naga okładka Beth zdarzyła się wcześniej – dla lesbijskiego magazynu „On our backs”. Beth wspomina z właściwą sobie bezpośredniością: To było mocne przeżycie. Dostałam okres 10 minut przed wyjazdem na sesję. Gdy tam dotarliśmy, mocno już krwawiłam. Ja – gruba lesbijka - mam się rozebrać na okładkę magazynu, obok jest mój transgenderowy chłopak a ja krwawię… Czułam się naprawdę femme!

Wychodzenie z szafy

Bez wahania i szczerze opowiada w wywiadach o byciu lesbijką. Pierwszy raz zauważyłam, że dziewczynki podobają mi się bardziej od chłopców, gdy miałam 4 czy 5 lat. Gdy miałam 15, byłam już pewna swego lesbianizmu. Nie cierpiałam chłopaków moich koleżanek, byłam o nie chorobliwie zazdrosna. Potem zaczęłam chodzić z chłopakiem, o którym niesłusznie myślałam, że jest gejem. Zrobiłam mu coming out, przyjął to spokojnie i się rozstaliśmy.
Co najmniej raz w tygodniu mówię sobie „dzięki Bogu, jestem homoseksualna” i coming out już nie jest dla mnie problemem. Kiedyś się bałam, ale wychodzenie z szafy okazało się miłym doświadczeniem. Na początku starannie wybierałam ludzi, którym się outowałam – takich, o których wiedziałam, że mnie nie zawiodą. Np. moją mamę. Wykorzystywałam też mój niezawodny gejdar i lesdar. Udało mi się również zmienić postawę moich ciotek i wujków z Arkansas wobec gejów i lesbijek.
Na łamach brytyjskiego dziennika „The Guardian” od połowy 2007 r. do połowy 2008 r. Beth prowadziła autorską rubrykę „Jak postąpiłaby Beth Ditto?”, w której udzielała wskazówek młodym osobom (głównie) LGBT piszącym o swoich problemach np. „Mam 15 lat i jestem biseksualną feministką zakochaną w szowinistycznym homofobie. Co robić?” albo „Jestem gejem, ale chyba nienormalnym: ani nie lubię Kylie, ani facetów maczo. Co robić?”. W pierwszym przypadku Beth odpowiedziała delikatnie, że w tak młodym wieku różne dziwne zauroczenia pojawiają się i znikają, a w drugim, ze nie ma „wzoru geja”, podobnie jak nie ma „wzoru heteryka”.
Ale bycie publiczną lesbijką nie wiąże się dla Beth tylko z poważnymi sprawami: coming outem czy walką z homofobią. Gdy tabloidy odkryły, że Peaches ma romans z kobietą, natychmiast poproszono Beth o komentarz: Uwielbiam Peaches, jest taka zabawna. Fajnie, że odkryła radość z bycia z kobietą. Poszłabym z nią… Ach, tyle mogłabym ją nauczyć.
W czerwcu br. The Gossip wydali świetnie przyjętą przez krytykę I publiczność płytę „Music for men” z przebojami „Heavy cross”, „Love long distance” czy „Men In love (with each other)”. Styl the Gossip określa się jako mieszankę punk i soulu okraszoną wysokim, mocnym, dobitnym głosem Ditto (na taka właśnie modłę przerobili hit George’a Michaela „Careless Whispers”).
Tuz po premierze płyty brytyjski Evans wypuścił kolekcję kreacji dla „dużych dziewczyn” firmowaną przez Beth

Koncert w Warszawie

Klub Palladium pełny, bilety wyprzedane. Zaczyna perkusistka Hannah Bille wybijając miarowy rytm „Dimestore Diamond”. Pojawia się Beth ubrana w „małą czarną” (nie tak małą, za to bardzo obcisłą) i po przywitaniu (We are the Gossip and we are gay!) zaczyna dynamicznie tańczyć w takt „Pop goes the world”. Jej mocny głoś brzmi czyściutko jak na płycie. Po trzecim numerze zdejmuje buty i „małą czarną”, zostaje w jeszcze bardziej kusym kostiumiku. Ktoś rzuca na scenę tęczową flagę, Beth używa jej jako peleryny. Kilkakrotnie przeprasza, że po polsku umie tylko „dzięki”, „cześć” i „na zdrowie”. Słuchamy coveru „Lady Marmelade” w stylu punk rock. Szaleństwo przy „Love long distance” i „Men in love” (oczywiście dedykowanej mężczyznom zakochanym w innych mężczyznach). Podczas „Four letter word” publiczność unosi pewnego delikwenta nad głowami – Beth zaprasza go na scenę. Tańczą razem zmysłowo. „Czyż nie był słodki?” – pyta później Beth. Na koniec hit „Heavy cross” – na widowni nie ma chyba osoby, która by nie skakała. Beth jest spontaniczna i żywiołowa, zero gwiazdorstwa czy zblazowania. Na bis wykonuje cover Tiny Turner „What’s love got to do with it?”. Gdy po nim słychać walący po uszach początek „Standing in the way of control”, entuzjazm publiki osiąga zenit. Po pierwszej zwrotce Beth wchodzi w publiczność. Śpiewa przeciskając się przez tłum. Na koniec a capella intonuje najbardziej gejowską, najbardziej queerową piosenkę świata - „We are the champions”.